ศิลปกรรมในวิทยานิพนธ์ศิลปมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยศิลปากร พ.ศ 2546

แนวคิด

ภายใต้กฎเกณฑ์ของธรรมชาตินั้น สรรพสิ่งล้วนหมุนเวียน เปลี่ยนแปร ไม่แน่นอน ไม่มีสิ่งใดจีรังยั่งยืน ไม่มีสิ่งใดคงอยู่ในภาวะนั้น ๆ ได้อย่างมั่นคงแท้จริง การมีหรือไม่มี การเป็นสิ่งใด หรือไม่เป็นสิ่งใดนั้น แท้ที่จริงแล้วเป็นภาวะเดียวกัน เป็นลักษณะแบบทวิภาวะคือเป็นการซ้อนทับกันของสภาวะต่าง ๆ ในขณะเดียวกัน การแบ่งแยกและเปรียบเทียบว่า อย่างไรเรียกว่าการมี อย่างไรเรียกว่าการไม่มี หรือเป็นสิ่งใดไม่เป็นสิ่งใดนั้นเกิดขึ้นภายในใจของเราเท่านั้น ไม่ได้มีผลกับ ความจริงภายนอกตัวเราซึ่งเป็นภาวะดั้งเดิม ซึ่งมีหนึ่งเดียวและเป็นเอกภาพ มนุษย์เองนั้นก็อยู่ ภายใต้กฎเกณฑ์ของธรรมชาตินี้เช่นกัน แต่ดั้งเดิมมาตัวเราก็ไม่มีอยู่ ในท่ามกลางความขมุกขมัว ธรรมชาติก็ประกอบกันขึ้นมาเป็นเรา ปรากฏอยู่ชั่วขณะแล้วก็เสื่อมสูญไป เราบัญญัติเรียกจังหวะ นั้นว่าการเกิด เรียกจังหวะนี้ว่าการตาย เพราะไม่รู้ที่มาในอดีต อนาคตก็ยังมืดมัว เราจึงยินดีกับ การเกิด เศร้าโศกกับการตาย แต่แท้ที่จริงแล้ว ชีวิตมนุษย์นั้นเป็นเพียงความคลุมเครือระหว่าง ภาวะมีหรือไม่มีเท่านั้นเอง